ശതാവരിക്കാലം

അങ്ങിനെ ഒരു ശതാവരി...

ഒരു വിരൽ തുമ്പിൻ്റെ അകലമുണ്ട്

ആകാശം ഇരുളുന്നതും കാത്ത് ഓടി അലച്ചെത്തുന്ന പാഴ്കിനാവുകൾക്ക് -

എൻ്റെ പേടിച്ചരണ്ട വിരലുകൾക്കപ്പുറം വീണ്ടുമൊരു വിരൽ തുമ്പിൻ്റെ അകലം.

നടന്നു നടന്ന്,

തിരികെ നടന്ന്....

ആകാശ കടൽ നീന്തിവരണമെനിക്ക് -

ആ വിടവു തീർക്കാൻ .

വികലമായ പാതയിൽ നിൻ്റെ നിഴലാകണം.

പാതിയും മറഞ്ഞവ പുനർജനിക്കണം.

രാത്രി ചില്ലകളിൽ ശതാവരി പൂക്കൾ വിടരണം...

പിന്നെയും പിന്നെയും ബാല്യത്തിലേക്ക് ചേക്കേറണം.

അതിനിയും അകലെയാണ്‌...

ഇന്നില്ലെന്ന യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ നിന്നും -

എന്നും കൂടെയുണ്ടീ ഓർമ്മക്കളെന്ന സത്യത്തിൻ്റെ അകലം.

കാവലിനു നിൻ്റെ ഹൃദയത്തിനു ഞാനുണ്ടെന്ന സ്നേഹത്തിൻ്റെ അകലം.

പലപ്പോഴും ഞാനറിയാതെ ഊർന്നു പോയ എന്നെ വീണ്ടെടുത്ത് വിളക്കിചേർക്കാൻ വേണ്ട അമ്മയെന്ന സ്നേഹത്തിൻ്റെ അനന്തമായ അകലം ...

ആ അകലത്തിനെന്നും വേനലിലെ രാവിൽ കുനുകുനെ പൂക്കുന്ന ശതാവരിവള്ളിയുടെ വെളുത്ത നിറവും, കനത്ത ഗന്ധവുമാണ്...